Dit gedichtje heeft geen titel, ik heb het geschreven toen ik een mooi wit veertje voor mijn voeten vond. Ik neem veertjes meestal mee naar huis, daar staan ze dan een tijdje in een kopje zomaar om naar te kijken. Dit veertje heb ik op de foto gezet en er de woorden bij geschreven. Maar om een titel erbij te verzinnen, daar kwam niets van, misschien moet het Najaar heten, of Vertrokken, ik heb geen idee, dus dan maar geen titel, dat kan ook.
Wanneer je ouder wordt, ga je regelmatig nog eens terug in de tijd, bij het vorig log was dat de melkboer en nu keek ik even in mijn oude fotoalbum. Dit was de afwas, na het feestje toen mijn ouders 25jaar waren getrouwd. Voor de familie werd dat heugelijke feit gewoon thuis gevierd dus het werk naderhand moesten we ook zelf doen, tja het was in begin van de jaren zestig, van de vorige eeuw. . . Tjonge wat klinkt dat echt heel erg vroeger. Maar ik heb nog een foto van mezelf terwijl ik de vaat ik de gootsteen zette.
Dankzij Kakel kwam ik opeens weer in mijn kindertijd terecht. Als kind gingen we op de fiets een dagje naar het strand in Cadzand (nog een behoorlijk eind trappen vanuit Terneuzen) maar dat was een uitje en fietsen, tja dat deden we zelfs naar Rotterdam waar een tante woonde. Een keer ook helemaal naar de Veluwe , Nijkerk, waar ook familie woonde, dat was dan de vakantie want op een dag heen en weer was natuurlijk niet mogelijk. Nu is het heel lang geleden dat ik daar was, een keer ben ik er nog met mijn man heen geweest uit nostalgie. Maar dan blijkt wel dat je dat beter niet kunt doen, het was zo veranderd, ik kon nauwelijks nog iets terug vinden van het oude dorp.
Ik was wel in gedachten weer terug in de tijd dat de groentenboer en de melkboer nog met paard en wagen aan de deur kwamen. Ik mocht het paard dan wel eens een boterham geven, suikerklontjes niet, dat was slecht voor zijn tanden zei mijn moeder. Ja elke dag kwamen zij aan de deur met hun waren, dan liep mijn moeder vaak even langs de wagen om uit te zoeken wat voor groenten ze zou kopen. Bij de melkboer gaf ze de melkkoker , die dan werd vol getapt met verse melk, uit een tank op de wagen. Daar zat zo'n aftap punt dat per slag een halve liter in de kan deed. Voor één liter, moest de melkboer dan nog een slag maken. Het waren beiden boeren die de opbrengst van hun bedrijf op deze manier aan de deur verkochten. Ook de bakker kwam met vers brood langs de deur, maar die had een bakfiets en geen paard, die moest dus zelf trappen.
( plaatje werkt niet meer)
Onze melkboer had een gevlekt paardje maar ook zo'n soort witte kar met blauwe lijntjes langs de deurtjes. Achterop stond de melkbus met verse melk en de tap eraan. Die melk werd dan gekookt omdat rauwe melk nog bacteriën kon bevatten. En als die melk dan afkoelde kwam er een vel op (waar de meeste kinderen van griezelden) ik was een uitzondering, ik vond dat vel lekkerder dan de melk, ik at het op met een beetje suiker erover gestrooid.
En ook kwam er af en toe de schillenboer voorbij, die haalde groenten afval en aardappelschillen op waar hij dan zijn varkens weer mee voerde. Tja dat zie je nu niet meer natuurlijk, ik denk ook dat het niet meer gedaan wordt, dieren met schillen te voeren. Het is nu allemaal biks en hooi vermoed ik, maar ik kom niet meer op boerderijen. Vroeger had ik een oudoom met een boerderij, daar fietsten we wel eens naar toe. Ik vond de dieren altijd wel leuk om naar toe te gaan. Tja een beetje nostalgie mag wel op de zondagmorgen vind ik.
Ik denk dat die kleine mannekes zich in het waterwingebied van Oranjezon, zich prima thuis voelen.
De tijd vliegt voorbij, we kunnen die niet vasthouden, inmiddels is er alweer een week begonnen.
Het is weer mooi in de natuur, veel kleur te zien. En de 'kabouterhuisjes' komen weer tevoorschijn
Kortom ik houd erg van de herfst.
Vandaag zijn mijn zoon en zijn vriendin getrouwd, ze wilden er geen groot gebeuren van maken en dat is ook niet gedaan, maar het was een leuke happening 😀
Uiteraard werden er handtekeningen gezet, ringen uitgewisseld en ook ik mocht een handtekening plaatsen in mijn rol als getuige.
Later werd er nog een foto gemaakt van vier generaties dames uit mijn schoondochter haar familie. Grootmoeder, moeder, dochter en kleindochter samen op de foto.
Inmiddels ben ik weer thuis en heb de foto's even uitgeladen en bekeken.
Dit gedichtje heeft geen titel, ik heb het geschreven toen ik een mooi wit veertje voor mijn voeten vond. Ik neem veertjes meestal mee naar...
