Lente

Goede morgen allemaal, ik ben komend weekend druk met visite en volgend weekend wordt een lang vrolijk weekend dus ook dan zullen jullie me missen, ik zeg het maar voordat mensen ongerust worden wegens mijn afwezigheid op mijn blog.
Ik weet wel dat het niet verplicht is om steeds nieuwe logjes te plaatsen en komende week zal ik ook nog wel iets neerzetten , maar het zal minder zijn en misschien dat ik ook bij jullie niet langs zal komen deze twee weekends , zo dat heb ik dus ruim op tijd aangekondigd.
Gister veel keer de trap op en af gelopen, Aiva wordt groter en wil niet zoveel meer slapen al is ze best wel moe. Met twee vuistjes in haar oogjes wrijven, maar als ze in bed wordt gestopt klaarwakker zijn, tja eventjes lastig voor haar en voor mij ook.

Ik zet hier een oud gedichtje van me neer, dan is er toch wat te bekijken

Mijn opa's

Ik heb geen van beide grootvaders gekend en maar één grootmoeder. Maar uit de verhalen van mijn ouders en een paar oude fotokes ken ik ze toch nog een beetje.

De vader van mijn vader bezat een sigarenfabriekje, klein en plaatselijk, maar met zijn vroege dood,  hij werd 48 jaar slechts, is dat bedrijf moeten stoppen. Mijn eigen vader was te jong om het over te nemen en mijn grootmoeder kon het niet overnemen, vrouwen mochten wel een winkel hebben of naaister zijn maar eigenaar/baas van een fabriek, hoe klein ook dat kon niet. Omdat er in die tijd geen financiële regelingen bestonden, is ze een winkel in rookwaren begonnen, om haar gezin met vier kinderen te onderhouden en mijn vader als enige en oudste zoon moest de HBS verlaten en een baan zoeken om ook bij te dragen. De bedrijfsauto waar opa hier zo trots naast staat is verkocht evenals het bedrijf.

 Mijn andere opa is vlak na de bevrijding van Zeeuws-Vlaanderen in 1944 gestorven, dus ook die heb ik niet gekend. Hij staat hier met Max zijn hond op de foto tijdens een dagje naar het strand.

Van mijn grootmoeders heb ik alleen de moeder van mijn vader gekend maar die was nooit dol op kinderen, alleen mijn oudste neef daar was ze wel lief voor, zoals ik me herinner. Dus mede als gevolg daarvan probeer ik voor mijn drie kleinkinderen een lieve en gezellige oma te zijn, zodat ze later een goede herinnering aan me hebben. Mijn oudste kleinzoon heeft mijn man, zijn opa gelukkig nog wel gekend. Mijn man was altijd gek met hem, hij hield van kinderen jammer genoeg heeft hij de andere kleintjes niet meer mee mogen maken, voor hen zal hij dus ook alleen een opa op de foto kunnen zijn.

In de nacht. . .

Gek is dat, als ik midden in de nacht soms even wakker ben, krijg ik de mooiste ideeën voor een log. Maar wanneer ik dan wakker word is alles vervlogen. Nou misschien helpt het om papier en potlood naast mijn bed te leggen zodat ik het gelijk op kan schrijven. Maar ach misschien ook niet, want het doet me denken aan een verhaal van Simon Carmiggelt, die had ook van die momenten en legde dus wel papier en potlood op zijn nachtkastje.
Een keer had hij dus de essentie van zijn gedachte opgeschreven en werd de volgende dag vol verwachting wakker, nu zou het eindelijk lukken om het onderwerp nog te weten.
Opgewekt pakte hij het blad papier op en zag daar in grote emotionele letters het volgende staan : 'Eekhoorntje op lange weg'  tja  soms kun je beter blijven slapen dus.
Ik zet maar een knutsel neer die ik eens heb gemaakt. Allemaal een fijn weekend gewenst.

De zee en de notendop heb ik zelf op de foto gezet, het meisje is een tube van psp en de doorkijk was een deel van een achtergrond van een lesje dat ik ooit maakte, de bellen zijn effecten uit het programma .

Wondere wereld

Als kind dacht ik overal kaboutertjes en elfjes te zien, later bleken de elfjes hommels te zijn en de kaboutertjes kwamen hun paddenstoeltjes niet meer uit.
Toch gebeuren er af en toe wonderlijke dingen die we niet kunnen verklaren met de huidige wetenschappelijke kennis. Laten we daarom gewoon in het goede blijven geloven, al is de wereld hard en koud op sommige plekken en momenten. Verspreidt een glimlach in je omgeving en je zult zien dat een glimlach besmettelijk is .
Het kind op mijn knutsel gelooft nog in elfjes en dus zal ze ze ook wel ergens zien.
Ik ga straks naar mijn kleindochter en misschien zien we nog iets wonderbaarlijks zo niet, het wacht vast ergens om de hoek. Ik zal als ze dat leuk vindt een mooi sprookje voorlezen of uit mijn hoofd vertellen. Hoe dan ook laten we proberen de wereld iets beter te maken te beginnen met onze dagelijkse omgeving.

Nogmaals de zee

Hier aan de kust is er een harde wind, ik weet niet hoe laat het vloed is, maar als je met de vloed naar de zee gaat kijken (dat deden we vroeger thuis) kun je de mooiste golven zien breken op de kust.

Ik denk dat ik het maar bij deze foto van het www zal laten, ik hoef niet te worden gezandstraald vandaag, want dat heb je ook aan het strand met een harde wind. Vroeger ging ik vaak als het 's zondags zulk weer was, met mijn vader naar het water kijken, de wind bulderde in je oren, mijn haar waaide alle kanten op, je proefde het zout van de zee op je lippen. Heerlijk vond ik dat, anders dan de gezapige zondagse wandelingen richting de polder. Meestal liepen we een 'Katspoldertje' en dat was veel minder leuk vond ik. Nu is die polder al lang in de bebouwing van mijn geboortestadje opgenomen, de schillenboer met zijn kettinghond is ook al lang verleden. Gelukkig maar voor die hond, ik vond het wel eng om daar langs te wandelen dat dier ging tekeer als een dolle, maar ik had ook altijd medelijden met hem. Tja het was wel een gewoonte om op zondag voor de middagmaaltijd een eind te wandelen, mijn moeder maakte in tussentijd de warme middagmaaltijd klaar. Het was in de jaren vijftig een gewoonte om het warme eten als middagmaal te gebruiken. Pas later toen wij op de middelbare school zaten en maar een korte pauze hadden, gingen we 's avonds warm eten. Alleen in het weekend was de warme maaltijd toen nog om half één.

Zee

Als de wind uit het noordwesten komt hoor ik 's nachts de zee. Wanneer ik dan 's ochtends naar mijn ramen kijk moet ik ze zeker weer gaan lappen, want er zit zout en zand op, dat kan een nadeel zijn van het wonen zo dicht bij de kust. Maar ach met een fikse regenbui is dat ook wel weer schoongespoeld, dus ik sta niet elke keer opnieuw mijn ramen te wassen ;)

Kunstwerk

Dit kunstwerk kreeg ik gister van mijn oudste kleindochter, Nu moet je als oma natuurlijk nooit zeggen wat je zelf denkt dat het voor moet stellen. Dat deed ik dus wel, omdat ik veronderstelde dat het een verf impressie van zee en strand was met nog wat duinen erbij. Ja ik dacht zelfs dat die streepjes de paalhoofden op het strand waren. Hoe kon ik het zo mis hebben.
Heel verontwaardigd zei ze NEE oma het is niet het strand, maar het zijn drie rupsen, tssss dat ik dat nu niet gelijk had gezien, domme oma.De streepjes waren hun voetjes natuurlijk.
Ja nu ze het zei, zag ik het ook het zijn natuurlijk rupsen wat zouden het anders kunnen zijn :)