Uit de oude doos

Na die foto van de kinderen heb ik mijn oude foto's nog eens bekeken en er een stel uitgehaald waarop ik zo'n beetje de leeftijd van Laura heb. Omdat iemand vond dat Laura op mij zou lijken. Maar ik vind absoluut niet dat we op elkaar zouden lijken, maar misschien kijk ik anders dan andere mensen.

                                        Hier boven met mijn twee zussen, ik ben de kleinste .
                                               Ik ben dan wel wat jonger dan Laura nu.

En hier een oude foto van ons gezin we waren op vakantie bij familie in Nijkerk en mijn oom maakte die foto met het IJsselmeer als achtergrond. Je kunt wel zien dat we vaak strikken in het haar hadden, ik weet nog dat mijn moeder die in de wintertijd vaak even opstreek aan de buitenkant van de kachel, zodat ze weer keurig glad waren en in het haar werden gestrikt. Ik had een hele serie strikken, allemaal andere kleuren die bij je kleding moesten passen. Op deze foto had ik een rood jurkje aan met witte hartjes en een rode strik, gek dat ik dat na al die jaren nu nog weet. Zo nu een foto van Laura erbij  en jullie kunnen gaan vergelijken :)

Nostalgie

Hoe ouder je wordt, hoe meer verleden en hoe minder toekomst je hebt. Dat is gewoon een gegeven natuurlijk. Bij het opruimen van een kastje kwam ik deze foto tegen, mijn kinderen destijds bijna vijf en bijna één jaar. Toch weer leuk om ze zo te zien we woonden toen in Middelburg en deze foto is in de zijtuin genomen, daar zat je lekker uit de wind en in het zonnetje.

Mijn zoon wilde eigenlijk liever slapen en trok een 'plofkop' zo lijkt hij wel een heel bol hoofd te hebben, maar in werkelijkheid viel dat wel mee. Tja dan merk je pas hoe snel de tijd gaat, mijn dochter heeft al een zoon van negentien en  een dochter van vijf , mijn zoon een dochter van één jaar.
Maar daar werd uiteraard in de tijd dat deze foto werd genomen, niet over gedacht.

Frans Naerebout

Voor Vlissingers en veel Zeeuwen is deze naam welbekend, die wordt ook genoemd in het Zeeuwse volkslied dat wij als kind, naast het Wilhelmus, op school leerden. Ik denk dat zelfs het Wilhelmus niet meer wordt geleerd, tenminste ik zie zeer weinig sporters meezingen tijdens internationale sportevenementen. Laat staan dat de teksten van provinciale liederen nog gekend worden. Ik weet nog wel de tekst van het Limburgse lied  Het bronsgroen eikenhout en het begin van het Groningse lied van Lauerzee tot Dollard tou, maar dat is dan ook alles. Michiel de Ruyter kent men landelijk nog wel, maar misschien komt dat mede door de film die over zijn leven is gemaakt en omdat hij natuurlijk in zijn tijd een bekende admiraal was.
Nu had ik een foto gemaakt van het standbeeld van Frans, dat halverwege de Vlissingse boulevard staat wel met tegenlicht maar Frans kan ook niet voor dit beeld hebben geposeerd, dus het gaat meer om een impressie. Onder de foto een stuk tekst dat ik niet zelf heb geschreven, dat is van het www geplukt.  Frans is in Veere geboren en daar is ook een straat naar hem genoemd, dus Veere is zijn heldhaftige stadgenoot niet vergeten.

Wie was Frans Naerebout?

Frans Naerebout werkte als loods in Vlissingen. Het was zijn taak om de schepen van de Oostindische Compagnie veilig de haven in te geleiden. Toen op 25 juli 1779 het compagnieschip Woestduin bij vliegende storm aan stukken sloeg voor de Vlissingse kust, heeft hij samen met zijn broer 87 opvarenden gered.
Ook na dat heldhaftige voorval toonde hij volgens historische bronnen nog meerdere keren 'blijken van heldenmoed en stuurmanskunst'. Zoals het binnenbrengen van De Zuiderburg, die zonder roer in het ijs ronddreef. Naerebout wist het schip vanuit Westkapelle te bereiken en naar Plymouth te brengen. In plaats van een roer gebruikte hij enkele zware kabels.
Al deze onbaatzuchtige daden leverden hem wel eer en af en toe een gedenkpenning op, maar geen inkomsten. Hij verdiende uiteindelijk de kost als garnalenvisser, lantaarnopsteker, bode en sluiswachter. Hij overleed in 1818. Rijk werd hij er dus niet van, maar zijn naam en reputatie als mensenredder leven wel voort in namen van reddingsbrigades en reddingsboten.

Zomaar een zomerse zondag van vroeger

Op zondag gingen we regelmatig op de fiets naar familie, een oom en tante woonden destijds boven op de dijk aan de Schelde, zo'n 25 km van onze woonplaats.  Daar zijn de huizen al lange tijd geleden weggehaald omdat de dijk op Deltahoogte moest worden gebracht. Maar toen ik klein was, werd daar nog niet over gedacht. De betreffende oom en tante hadden ook een grote tuin, aan de overkant van het wegje langs de dijk, waar wij als kinderen lekker mochten snoepen van de bessen, aardbeien, enz. heerlijk zo van de struiken eten.
We gingen ook zwemmen als het vloed werd en de ouders zaten dan in de dijktuin wat te drinken, of kwamen ook zwemmen.

 Deze foto heeft mijn nichtje naar me gemaild we zitten hier allemaal samen in de dijktuin naast het huis. Ik weet niet meer of dat wegens een verjaardag was of een gewone zondag, maar hier zijn we bijna compleet. Ik denk dat een oom de foto heeft gemaakt, die ontbreekt  en ook mijn oudste neef staat er niet bij. Een paar nichtjes zijn er ook niet, maar die waren nog niet geboren toen die foto werd gemaakt. Tja als ik dit zie, ruik ik de zee en de teerlucht van de perkoen paaltjes langs het water weer.
Gek is dat, te bedenken dat alle volwassenen op die foto al lang zijn overleden en dat zelfs mijn jongste neef er ook niet meer is. Ik ben het meisje dat helemaal rechts op de foto staat, in mijn zomerjurkje/pakje met strookjes rokje. De badpakken en handdoeken hangen aan de lijn boven mijn hoofd te drogen.

Halfjaarlijkse controle

Vandaag was weer mijn halfjaarlijks onderzoek en ik mag weer een half jaar wegblijven, dus ik ben nog steeds stabiel gelukkig. Ik zal nooit beter worden, maar stabiel is voor mij weer een klein feestje waard. Ik heb voor mezelf op de terugweg uit het ziekenhuis een lekkere bolus gekocht , die ga ik vanmiddag bij de thee heerlijk opeten  mjammie.

Dode Zee 2

Ik ben nog even in de plakboeken van onze vakanties gedoken om nog wat foto's van de Dode Zee op te zoeken en ik heb ze nu net even gescand en in de pc gezet.

Hier een aantal van die foto's.

                                           Hier dobber ik in de Dode Zee.

 Mijn man bij een zoutpan waar zout werd gewonnen uit het water van de Dode Zee, hij heeft een brok zout in zijn hand.

 Hier stonden we op Massada en keken uit richting Dode Zee.

En hier kijk je de andere kant op richting Judea woestijn.


Ik ben in die tijd heel anders over woestijnen gaan denken, ik vond deze woestijn geweldig,  de kleuren de stilte, af en toe wat dromedarissen en hier en daar een Bedoeïenentent, die waren zwart ik vond dat eigenlijk raar, want het lijkt me warmer dan een witte tent. Misschien dat het zwart wel de warmte van de dag vasthoudt, zodat de nacht,  die in de woestijn behoorlijk koud kan zijn, nog wat warmte kan geven.
Zo kunnen jullie zien wat wij destijds zagen wij vonden het best warm maar we kregen toen we een keer een dagje Jerusalem hadden gepland de waarschuwing een jas aan te doen want daar zou het behoorlijk koud zijn.
Toen we daar waren bleek dat wij zo´n 24° tot 25° Celsius niet echt koud vonden . Daar liepen we dan met onze jassen over de arm .
Die dag dreigde er slecht weer aan te komen en we moesten haasten om weer terug naar Kalia te gaan. Want als het in Jerusalem regent, kan er een hoop water de kant van de Dode Zee opkomen, er waren zelf wel eens bussen van de weg gespoeld en in het water terecht gekomen. Tenminste daar werden we voor gewaarschuwd. 

Dode Zee

Jaren geleden ben ik met mijn man een paar weken in Israël geweest, we waren in een kibbutz  vlak bij de Dode Zee  ( in Kalia ) waar ze gastenverblijven hadden , die je kon huren. We aten mee met de bewoners daar, het was een leuke ervaring. Natuurlijk hebben we daar ook even in die zee rondgedobberd, het was een vreemd om zo te drijven, zwemmen kon niet, tenminste niet met de schoolslag, op je rug misschien wel, maar dat heb ik niet geprobeerd.Als je wilde zwemmen, kiepte je steeds met je achterste (zwaarste punt natuurlijk) naar beneden. Er waren zelfs mensen die zich lieten fotograferen met een tijdschrift in hun handen, net alsof ze altijd zo zaten te lezen. Het water voelde lobbig aan, gelukkig waren er overal douches zodat je gelijk vanuit het water de laag zout kon afspoelen.
Ik weet dat we nog foto's hebben gemaakt, maar die zitten in een plakboek ergens in een kast . Nu zag ik wel op het www prachtige foto's staan, waar onze 'kiekjes'  niet aan konden tippen natuurlijk.
Deze foto met de zoutafzettingen in het water deed me weer terug denken aan die vakantie

De zoutformaties zie je hier vanuit de lucht, ik heb ze zo langs de kant nooit echt mooi op de foto gekregen met mijn huis- tuin- en keukencameraatje

Opschrijven. . .

Eigenlijk zou ik pen en papier naast mijn bed moeten hebben want soms krijg ik 's nachts een idee voor een nieuw log. Soms weet ik geen enkel onderwerp waar ik wat over in mijn blog moet schrijven, ik blog al zo lang dat ik heel veel onderwerpen al heb neer getikt.
Afgelopen nacht had ik ook weer een idee, dat ik vanochtend natuurlijk weer helemaal was vergeten.
Nu doet me dit denken aan een verhaal van Carmiggelt (of was het Bomans? ) die ook in de ochtend was vergeten waarover hij 's nachts een idee voor een stukje had gehad.
Dus hij dacht laat ik nu toch maar papier en pen op mijn nachtkastje leggen zodat ik de essentie van mijn gedachte op kan schrijven en het de volgende dag kan verwerken in een stukje. Zo gezegd zo gedaan, hij legde een schrijfblok  en een pen op zijn nachtkastje. Toen hij een paar nachten verder weer even wakker werd met een goed idee, schreef hij dat gelijk op .

De volgende dag werd hij wakker met een fijn gevoel, net zoals je als kind wakker wordt op je verjaardag. Er is een cadeautje voor je. Snel pakte hij zijn schrijfblok op om te lezen welk idee hij daar had neergeschreven , want zoals gewoonlijk was hij dat 's ochtends alweer vergeten.

Op zijn schrijfblok stond in grote emotionele letters : "Eekhoorntje op lange weg" 

Kijk daarom leg ik maar geen papier en pen op mijn nachtkastje :)

                                                         Foto van het www

Nu heb ik wel eekhoorntjes gezien tijdens vakanties in een bosrijke omgeving, maar een goede foto heb ik er nooit van kunnen maken , wie deze foto heeft gemaakt staat er ook niet bij anders had ik het kunnen vermelden.

In Memoriam

Vandaag zou het de verjaardag van mijn moeder zijn geweest, nu is ze op 77 jarige leeftijd gestorven en zelfs als dat niet het geval was, zou ze nu zeker niet meer in leven zijn, want dan zou ze een eind boven de honderd zijn geworden en dat lijkt me ook helemaal niets voor een mens. Al je broers, zussen en vrienden zijn er niet meer er is niemand meer waarmee je je jeugd kunt ophalen, maar voor mij blijft deze datum hangen als  : "Mamma's verjaardag".
En zoals altijd op de achttiende januari, denk ik aan haar. Nu komt ze veel vaker in mijn gedachten, ik heb een fijne jeugd gehad, daar heeft mijn moeder een groot aandeel in gehad, mijn vader natuurlijk ook, maar in die tijd was vader iemand waar je tegenop keek , hij had altijd het laatste woord. Vaak werd er gezegd, vraag dat maar aan je vader, of wacht maar tot je vader thuis komt.
Zelf had ze volgens mij een leuke jeugd, ze kwam uit een gezin waar veel kon en doordat mijn grootmoeder verloskundige was en er dus twee salarissen binnen kwamen, was er ook personeel aanwezig. Mijn grootmoeder kon natuurlijk op de gekste tijden worden opgeroepen om met het koetsje naar een bevalling te gaan.
Ik vond nog een fotoke van mijn moeder als jonge meid , ze had de kleren van één van haar broers aan en is zo op de foto gegaan.

Zolang ze er maar niet mee naar de openbare weg ging, kon dat wel, anders zou er zeker wel schande van worden gesproken .

Ach ja

Zo in januari gebeurt er hier weinig dat noemenswaard is, straks weer Laura bij school ophalen, morgen weer een Aiva dagje, vrijdag zwemmen en zo gaan de weken snel voorbij.
Daarnet voor joker naar de huisarts gereden om medicijnen op te halen. Ik had gister een mailtje gehad dat op woensdag mijn medicatie klaar zou staan. Wat bleek, ik had niet goed gelezen want er stond keurig een datum bij en dan niet 15 maar 22. Ja Haba eigen schuld dan moet je maar beter lezen. . .
Niet goed naar de datum gekeken dus mijn eigen fout, ik had niet verder gelezen dan tot woensdag, dus een ritje over de Polredijk voor niets gemaakt. Ach ik hoefde niet op de fiets , dat doe ik alleen in de zomer als het mooi weer is, dan is zo'n fietstochtje wel leuk en niet erg ver. Met een stevige wind en grijs weer, terwijl ik vanmiddag op ga passen, neem ik fijn de auto al is dat misschien niet zo milieubewust .

Misschien kunnen Laura en ik straks samen een spelletje doen, als ze er zin in heeft natuurlijk,er moet niets als oma er is  :)

Twee hondjes

 
  “Ik zit me voor het raam onnoemelijk te vervelen. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen."


                                   
                                                       foto van het www


Gek is dat, de regels werden aan Carmiggelt of Bomans toegeschreven maar ze zijn in feite van Michel van der Plas. Hoe ik nu opeens weer aan die regels kom, kom weet ik ook niet het schoot me opeens te binnen. Toen dacht ik : "Van wie was dat ook alweer?" En ik ben het op gaan zoeken.
Misschien zat ik me daarnet gewoon een beetje te vervelen, geen zin om een fotoknutsel te maken, net weer zitten lezen, maar mijn boek kon me ook niet echt boeien, dus kennelijk zat ik me te vervelen . Maar ik zou geen twee hondjes willen zijn echt niet, ik ben als mens eigenlijk best tevreden . Allemaal een prettige voortzetting van het weekend gewenst.

Een gewone week

Zo we zijn allemaal weer in het ritme hoop ik, ik ga vanmiddag weer naar mijn oudste kleindochter die ook weer gewoon op school is. Maandag was het zwemmen en gister naar het asiel geweest. Kortom de dagen zijn weer normaal.
Er is niet erg veel bijzonders gebeurd hier in dit nieuwe jaar 2020 , dus ik heb ook niets te vertellen.
Daarom maar een knutsel neerzetten.

De notendop bleef over toen ik de noot had opgegeten, de zee ligt hier vlakbij, het meisje+ doorkijkje komen van een psp-opdracht en de rest zijn effecten uit het bewerkprogramma. Fijne dag gewenst.

Allemaal zessen

Vandaag is het zes jaar geleden dat mijn man op 66 jarige leeftijd is gestorven. Niet dat ik er elke dag aan denk, maar zo'n sterfdatum is natuurlijk wel iets dat blijft hangen.

Januari uitje

Zo de feestelijkheden zijn weer achter de rug. ik had een cadeaubon van de Intratuin gekregen en wilde die zaterdag besteden, ik vind het ook leuk om daar rond te kijken en een kopje thee te drinken.
Toen ik op weg wilde gaan , belde net mijn zoon op die vroeg of ik plannen had voor de dag.
Ja dus ik wilde naar dat tuincentrum om mijn bon te besteden.
Omdat schoondochter alweer gewoon moest werken, besloten we met zijn drietjes (kleindochter, zoon en ik) naar dat tuincentrum te gaan.

We hebben er gezellig rond gekeken en natuurlijk heb ik mijn bon besteed en we hebben wat gedronken met iets lekkers erbij. Aiva had haar eigen flesje bij zich maar lustte ook wel een hapje van de taartpunt die mijn zoon had uitgekozen, het stukje appeltaart dat ik haar aanbood, werd snel weer uitgespuugd, dat was kennelijk te gezond of niet zoet genoeg voor mevrouwtje. Maar de rozijntjes die ze zelf uit het doosje kan peuteren zijn altijd wel een succes.
Maar ze blijft er wel bij lachen hoor, trouwens mijn beide kleindochters zijn bijna altijd vrolijk. Mijn kleinzoon had dat destijds minder, die was als klein manneke serieuzer van aard. Niet sjagrijnig, maar ook geen lachebekje.

2020

 Het is alweer de tweede dag van dit nieuwe jaar dus weer een gewone dag in januari, de feestelijkheden zijn voorbij en we gaan weer normaal aan de slag. Zelf ben ik nog een dag vrij, dus ik hoef niet op mijn kleindochter te passen, het bedrijf waar haar pappa werkt is nog gesloten tot maandag a.s. daarom ga ik vandaag alleen maar wat boodschappen in huis halen die ik anders doe na het zwemmen op vrijdag.
Ik hoop dat ieder zonder narigheid de jaarwisseling heeft kunnen vieren. Wij steken al jaren geen vuurwerk meer af, al kan ik wel genieten van mooi siervuurwerk. Eigenlijk zou het best verstandig zijn om al het consumentenvuurwerk te verbieden en alleen in iedere stad en elk dorp een prachtig siervuurwerk door professionals te organiseren.

Al mijn lezers/volgers wens ik een heel goed 2020 toe met , goede gezondheid, veel plezier en weinig verdriet.Ga samen op weg door het nieuwe jaar biedt elkaar waar nodig steun en troost en geniet van wat er ook maar te genieten valt.