Mooi toch die rode kleur nu in de natuur te zien, nog even stralen voor het afsterven lijkt het wel
Vandaag ben ik weer niet gaan zwemmen, ik ben nog steeds behoorlijk verkouden en wil volgend weekend wel in staat zijn om met de kinderen en kleinkinderen een leuk sinterklaasfeest te vieren. Nu dus even iets neerzetten op mijn blog zodat er weer iets te lezen is, die stuifzwam heeft er wel lang genoeg gestaan. Straks weer de kerst en de jaarwisseling, in deze tijd denk ik vaak terug, nu is de scherpte van het verlies wel weg, na al die jaren alleen, maar in deze tijd voel ik het gemis toch meer dan bv in de zomertijd.
Aan de gaatjes in de zwam te zien, was deze stuifzwam al 'uitgestoven', maar ik vond hem toch wel een foto waard. Van een instuif was in ieder geval geen sprake 😉
Vandaag denk ik weer aan mijn ouders, deze dag was hun trouwdag in 1939. Wat is dat lang geleden, ik heb geen foto's van die dag in het bezit, maar wel een foto van hun tweetjes samen, voordat ze waren getrouwd.
Behalve de beer die ik hier al eens eerder neerzette, lag er ook een aapje bij mij in bed wanneer ik ging slapen. Ook die heb ik nog in mijn bezit, alleen zit die niet meer bij me in bed, maar zit hij in de kast waar ik achter een glazen deurtje nog meer dierbare spullen van vroeger en nu heb neergezet.
Bij het reorganiseren van mijn afbeeldingen/gedichtjes, kwam ik deze weer tegen. Het gevoel is nog hetzelfde als toen ik dit schreef. Als de dagen weer korter worden en de avonden donkerder mis ik mijn man altijd meer dan wanneer het een zomeravond is waarop ik nog even naar de zee toe wandel. Nu zit ik weer vaker binnen, en al heel vroeg mijn bed op te zoeken daar voel ik ook niets voor. Dus denk ik vaker terug aan de tijd die we samen hadden, al was die een stuk korter dan dat ik ooit had gedacht. We hadden het plan om samen negentig te worden, nou ja tachtig zou ook al mooi zijn geweest, maar dat is dus niet gegaan zoals we toen dachten. Ach gelukkig kan een mens niet in de toekomst kijken, van mooie zaken is dan het plezier al af en tegen nare dingen kijk je veel langer op dan dat het je plotseling overkomt.
Zomaar een herfstplaatje dat ik een tijd geleden maakte, het past wel in dit seizoen Ik heb geen foto's van mezelf gebruikt, maar allerlei onderdelen die ik uit oude lesjes had bewaard.
Zo weer even foto's van mijn kleindochters neerpoten. Van mijn oudste kleinkind, mijn kleinzoon, inmiddels eenentwintig, heb ik helaas geen recente foto dat komt nog wel een keer, maar kinderfoto's van hem erbij zetten doe ik niet. Omdat hij meestal op zijn studieadres is zeker midden in de week als ik op zijn kleine zus pas, zie ik hem ook niet zo vaak. Dus nu alleen de twee dames even neerzetten, die zijn inmiddels ook alweer een jaartje ouder geworden de kleinste is nu drie en de andere is inmiddels al weer zeven jaar. Wat vliegt de tijd toch. Het lijkt nog zo kort geleden dat ze werden geboren. Oma is apetrots op die twee mooie meisjes en natuurlijk ook op de knappe kerel waar nu geen foto van is.
Dit was het eerste dat ik zag, toen mijn ouders begin jaren zestig een tv hadden gekocht. Toen het testbeeld goed was ingesteld, kwam de uitzending pas in beeld. En dat was destijds Ivanhoe natuurlijk in zwart/wit. Meestal was er overdag geen uitzending maar op woensdagmiddag en zaterdag wel.
Het is allemaal vrij snel gegaan, ik weet wel dat mijn grootvader , die ik nooit gekend heb, bij de eerste radio die hij bezat verzuchtte, mooi maar het zou nog mooier kunnen zijn als ik die mensen ook kon zien. Hij is in 1944 al overleden dus de tv heeft hij niet meer meegemaakt. Nu kunnen we communiceren met mensen van over de hele wereld via onze pc, dat zou hij helemaal prachtig hebben gevonden denk ik.
Er zijn dagen dat ik het gemis sterker voel waarom dat soms zo is weet ik niet maar dat
zal wel zo blijven denk ik.
. . . .taart gaan eten, mijn kleinzoon wordt maandag 21 en viert dat vandaag, omdat hij maandag weer op zijn studieadres is.
Het blad krijgt de mooiste kleuren voordat het afvalt en de paddenstoelen wringen zich weer boven de grond.
Maar de zon schijnt vandaag en zet alles volop in het licht. Kortom het is een stralende herfstdag vandaag.
Gisteren ben ik weer geprikt, dubbel op zelfs, tegen pneumokokken en tegen corona, vorige week ook nog een tetanusprik gehad dus mijn arm heeft heel wat te verduren gehad. Nou ja beter even pijnlijke armen dan ziek worden . Wel zag ik in de rij mijn oude buren nog, dus even bijgepraat zo duurt het wachten ook wat minder lang voor je idee natuurlijk, want in minuten zal het zeker niets uitmaken. Er stond een lange rij het leek wel of heel het dorp tegelijker tijd was gekomen. Vanmiddag weer gezellig naar mijn kleindochter toe, kijken of die nog wat leuks heeft meegemaakt op school of daarbuiten. Iedereen een fijne woensdag gewenst.
Afgelopen weekend was ik met de kinderen en kleinkinderen een weekendje in een huisje van 'Centerparks' die kennen jullie vast ook...
