Nogmaals de zee

Hier aan de kust is er een harde wind, ik weet niet hoe laat het vloed is, maar als je met de vloed naar de zee gaat kijken (dat deden we vroeger thuis) kun je de mooiste golven zien breken op de kust.

Ik denk dat ik het maar bij deze foto van het www zal laten, ik hoef niet te worden gezandstraald vandaag, want dat heb je ook aan het strand met een harde wind. Vroeger ging ik vaak als het 's zondags zulk weer was, met mijn vader naar het water kijken, de wind bulderde in je oren, mijn haar waaide alle kanten op, je proefde het zout van de zee op je lippen. Heerlijk vond ik dat, anders dan de gezapige zondagse wandelingen richting de polder. Meestal liepen we een 'Katspoldertje' en dat was veel minder leuk vond ik. Nu is die polder al lang in de bebouwing van mijn geboortestadje opgenomen, de schillenboer met zijn kettinghond is ook al lang verleden. Gelukkig maar voor die hond, ik vond het wel eng om daar langs te wandelen dat dier ging tekeer als een dolle, maar ik had ook altijd medelijden met hem. Tja het was wel een gewoonte om op zondag voor de middagmaaltijd een eind te wandelen, mijn moeder maakte in tussentijd de warme middagmaaltijd klaar. Het was in de jaren vijftig een gewoonte om het warme eten als middagmaal te gebruiken. Pas later toen wij op de middelbare school zaten en maar een korte pauze hadden, gingen we 's avonds warm eten. Alleen in het weekend was de warme maaltijd toen nog om half één.